“Narration and folklore” intertwines the emotional depth of Western classical music with elements from enchanting traditions of the East and Mediterranean, creating a rich tapestry of sound.

Ξεκινάμε με τη Sonata Op.17, No.2 σε ντο ελάσσονα του Johann Christian Bach, ένα έργο που γράφτηκε από έναν από τους γιους του J.S. Bach και το οποίο ενσαρκώνει τη μετάβαση από την εποχή του μπαρόκ στην κλασική εποχή. Οι δραματικές του αντιθέσεις και τα λυρικά του θέματα αποτελούν μια δυνατή αφετηρία για το μουσικό ταξίδι, καθώς το πρόγραμμα εκτυλίσσεται με έντονη εκφραστικότητα και χάρη.

Στη συνέχεια, προχωράμε στις Μπαγκατέλλες Op.126 του L. v. Beethoven. Αυτά τα γοητευτικά και ταυτόχρονα ώριμα και εσωστρεφή κομμάτια, με λιτή φόρμα και πλούσιο, πυκνό περιεχόμενο, μας προσκαλούν να εξερευνήσουμε τις λεπτές αποχρώσεις του ανθρώπινου συναισθήματος. Κάθε μπαγκατέλα χρησιμεύει ως μια στοχαστική στιγμή, αποτυπώνοντας την ουσία των φευγαλέων συναισθημάτων -ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του βαθύ καλλιτεχνικού οράματος του Μπετόβεν.

Καθώς μεταβαίνουμε στη ρομαντική εποχή, η Ballade No.2, S.171 του F. Liszt, μας μεταφέρει σε έναν κόσμο παθιασμένης έντασης και λυρικής ομορφιάς. Εμπνευσμένη από τον ελληνικό μύθο της Ηρούς και του Λεάνδρου, η μουσική «αφηγείται» το ταξίδι του Λέανδρου, ο οποίος διασχίζει κολυμπώντας ένα πορθμό για να βρεθεί με την ιέρεια Ηρώ για πολλές συνεχόμενες νύχτες, με μια αυξανόμενη καταιγίδα στη θάλασσα να οδηγεί στον πνιγμό του δύστυχου Λεάνδρου. Το κομμάτι αυτό, που χαρακτηρίζεται από αφηγηματικό βάθος, συνυφαίνει στιγμές αναταραχής και γαλήνης, εκφράζοντας ευρεία γκάμα συναισθημάτων και ηχοχρωμάτων.

Στη συνέχεια, ταξιδεύουμε στους μαγευτικούς ήχους των Δωδεκανήσων με επιλογή από τα «22 τραγούδια και χορούς από τα Δωδεκάνησα» του Γ. Κωνσταντινίδη. Μέσα από επιλεγμένα κομμάτια (αρ. 1, 13, 4-5, 9, 8, 10-11), συναντάμε τη ζωντανή μουσική κληρονομιά της ελληνικής λαϊκής παράδοσης. Οι επιλογές αυτές αναδεικνύουν τη διασύνδεση πολιτισμού και συναισθήματος, προσκαλώντας τον ακροατή να βιώσει τη χαρά, τη νοσταλγία και τον πλούτο του Μεσογειακού ηχοτοπίου.

Τέλος, καταλήγουμε στο M. Balakirev’s “Islamei (Fantaisie orientale)”, μια χαρακτηριστική επίδειξη ανατολικών επιρροών και τεχνικής δεξιοτεχνίας. Γραμμένο τον Σεπτέμβριο του 1869, το Islamei βασίζεται σε δύο αντιθετικά λαϊκά θέματα: ένα γρήγορο χορευτικό τραγούδι από τον Καύκασο της νότιας Ρωσίας και το «ερωτικό τραγούδι» που χρησιμοποιείται ως μεσαίο θέμα, από την Κριμαία της νότιας Ουκρανίας. Αν και ο υπότιτλος «Ανατολίτικη φαντασία» δεν παραπέμπει στον αυθεντικά ρωσικό χαρακτήρα του έργου, επιδεικνύει την πρωτότυπη και με μεγάλη επιρροή σφραγίδα του Μπαλακίρεφ για τον ρωσικό εξωτισμό.